Hoe Rebecca leerde voelen wat van haar is

Ik zou bijna durven stellen dat ieder mens wel eens liefdesverdriet heeft gevoeld. Als kind, als tiener, als volwassene. Liefdesverdriet is denk ik wel universeel te noemen. Hoewel er vast ook uitzonderingen zullen zijn. Want liefdesverdriet kan verschillend ervaren worden door verschillende mensen. Sommigen mensen leren dankzij hun liefdesverdriet over zichzelf. Zo leerde Rebecca voelen hoe zij verschilt van anderen.

Als voorbeeld vertel ik je het verhaal van Rebecca. Rebecca heb ik nooit ontmoet. Zij en haar verhaal zijn ontstaan uit verschillende sessies door de jaren heen. Allerlei verhalen zijn verweven tot dit verhaal, zodat je voeling krijgt met het liefdesverdriet zoals dat voor sommigen mensen, in sommige momenten van hun leven kan voelen.

Wat ‘moet’ je voelen tijdens liefdesverdriet

“Ik heb het gevoel alsof ik heel erg verdrietig moet zijn. Dat moet toch eigenlijk ook, na 10 jaar relatie uit elkaar gaan, dat je dan huilt. Ik heb nog helemaal niet gehuild. Mijn ex denkt dat ik in de ontkenning zit. Mijn moeder zegt hetzelfde. Dus ik dacht, tja, dan toch maar naar een psycholoog. Of zoiets.” Rebecca haalt haar schouders op. Het ziet er hulpeloos uit. Als een uitnodiging aan de psycholoog om nu toch te gaan beginnen met de magie.

“Of zoiets…” Deze zin galmt door het hoofd van de psycholoog. Ze weet even ook niet zo goed hoe te reageren. Daarom is het stil ik de praktijkruimte. Meestal een moment dat de ander voelt te moeten praten. Dat is helemaal niet eens de bedoeling van de stilte. Stilte is gewoon een moment van even nadenken. Maar praten mag natuurlijk ook. En dus gaat Rebecca verder “Ja, ik weet ook niet zo goed hoor.”

“Eventjes dat ik het goed begrijp; je bent hier omdat je omgeving vind dat je emotioneler behoort te reageren op jouw verbroken relatie, en je wilt weten of ze gelijk hebben, begrijp ik dat goed?”

“Is dat gek?”

“Helemaal niet”, zegt de psycholoog. En ze meent het. Ze ziet dagelijks mensen die gestuurd worden door anderen. Soms terecht. Soms onterecht. Het oordeel is niet aan de omgeving of aan haar, het oordeel is aan de cliënt zelf, vindt de psycholoog. En dus zal het eerste gesprek daar verder op in zoomen. Wat vindt Rebecca zelf? “Ik ben nieuwsgierig geworden naar jouw liefdesverdriet. Je vertelt dat je niet huilt. Hoe ziet jouw liefdesverdriet er wel uit?” Dan begint Rebecca pas echt te vertellen. Er volgen geen stiltes meer waarin de psycholoog nadenkt. Wat volgt is een prachtig dialoog tussen twee mensen die nieuwsgierig zijn naar Rebecca’s beleving over haar beëindigde relatie. Er is geen plaats voor onzekerheid, oordelen of veronderstellingen. Er is plaats voor onderzoek, bewustwording en vooral gevoel en gedachten. Gesnotterd wordt er nog steeds niet. Dat neemt niet weg dat er gevoeld wordt.

“Je kwam naar me toe nadat je moeder en je ex hun zorgen over jouw verwerkingsproces uitte. We spraken de afgelopen 60 minuten over hoe je dat verwerkingsproces vorm geeft en hoe je dat vorm wil geven. Wat wil je met onze gesprekken; voortzetten, of hier bij laten?”

“Mag ik daar nog over nadenken? Navoelen?”

“Dat lijkt me wel,” knikt de psycholoog.

Op welke manier voel jij, terwijl je in contact bent met anderen?

Ben je nieuwsgierig hoe het er aan toegaat bij echte relatietherapie? En wil je meer fictieve verhalen lezen over echte ontmoetingen met relatietherapeut Mirella Brok? Je leest er nog meer in deze blog en op OverPsychologie.nl